Dagboek van een herborist

Voor indianen en kolonisten in Amerika was de Canadese geelwortel een belangrijk geneeskruid in de volksgeneeskunde. Een werkzaam middel, met antibiotische en antiseptische eigenschappen dat eveneens bloedingen en bloeduitstortingen afremde. De lage plant, die van nature alleen in schaduwrijke bossen groeit in het oosten en centrale gedeelte van de Verenigde Staten, draagt een groenwitte bloem en een framboosachtige vrucht. Voor de echte geneeskrachtige werking moet u echter dieper graven, want de heldergele wortels bevatten de actieve bestanddelen en brengen ook een mooie kleurstof voort.  Therapeutisch gebruik:  Bronchitis, pijn bij kanker, cholera, dikkedarmontsteking, krampen, ziekte van Crohn, dermatitis, diabetes (type 2), diarree, dysenterie, oorpijn, loopoor, oorontsteking, eczeem, oogziekten, oogontstekingen, galblaasproblemen, gastritis, gingivitis, gonorroe, hartziekten, herpès, indigestie, infecties, onregelmatig hartritme, geelzucht, nierontsteking, gebrek aan eetlust, ont

Archeologische vondsten laten zien dat het gebruik van hallucinogene paddestoelen in de Nieuwe Wereld teruggaat tot 1500 jaar voor onze tijdrekening en tijdens haar bloeiperiode verspreid was van Mexico tot Guatemala. Bekend zijn de paddestoelstenen, stenen beeldjes van paddenstoelen waarvan de steel werd vervormd tot mensachtige of dierlijke figuren. Vanaf het midden van de 16de eeuw berichtten verscheidene conquistadores en wetenschappers (Sahagün, Hernandez,...) over het gebruik van hallucinogene paddestoelen bij religieuze rituelen in Mexico. Deze paddenstoelen worden door de inlandse bevolking teonanacatl, vlees van de goden, genoemd. Dit gebruik mishaagde de bezetters en de Spanjaarden verklaarden de oorlog aan deze'heidense' riten. De cultus van de bloempjes van de goden, zoals de indianen ze soms ook noemen, werd daardoor teruggedrongen tot enkele afgelegen bergstreken. Het gebruik van deze hallucinogene paddenstoelen raakte in de vergeethoek, totdat in de late jaren

In de Franse Queyras. In Chateau-Ville-Vieille, waar we in gite, op camping en in motorhome verblijven.  We wandelen van Chateau-Ville-Vieille naar Aiguilles. Niet langs de grote weg maar langs het natuurgebied van de Astragale Queu de renard. Deze vlinderbloemige plant is nu met het warme weer al volledig uitgebloeid maar staat toch met zijn beige zaadpluim volop te pronken. Op de website van Florealpes wordt deze soort als volgt beschreven. Cet astragale ne passe pas inaperçu. Ses énormes grappes de fleurs jaunes et brunes l’ont rendu emblématique du Queyras, région où il est très présent. Le fait qu’il soit localement très présent n’enlève rien au fait qu’il soit protégé au niveau national . Ook andere warmteminnende, Zuiderse planten vinden we hier meer, als we tenminste rond 1500 meter hoogte blijven wandelen, maar dat zijn we natuurlijk niet van plan. Andere soorten met een mediterrane oorsprong zijn Centranthus angustifolius (Smalbladige spoorbloem), Laserpitium gallicum (Lazerk